زندگی کاغذی

شبکه‌های اجتماعی جز بیشتر کردن استرس روزمره مون چه فایده دیگه‌‌‌ای داشتن؟ البته پیامرسان‌ها اینجوری نیستن. مثلا تلگرام و واتساپ و بله و ایتا پیام رسانن و مفیدن

ولی اینستاگرام شبکه اجتماعیه آدم‌ها توش وارد یک رقابت بیهوده شدن. رقابت در گرفتن لایک و فالوور. چه مسابقه‌ی چندشی...

دیشب اینستامو از گوشیم پاک کردم و تصمیم گرفتم چند روزی ازش فاصله بگیرم. صبح که پاشدم دیدم نمیتونم بدون اینستا سر کنم،از طریق نسخه‌ی وب واردش شدم که فقط ببینم کی پیام داده یا لایک‌کرده.

سر جمع امروز نیم ساعت هم تو اینستا نبودم و بابت این موضوع خوشحالم. به مراتب آرامش بیشتری داشتم و وقت کمتری تلف کردم. وقت کردم کتاب صوتی گوش کنم.

ای کاش هیچ وقت تو عمرم اینستا نداشتم. چون بهش معتاد شدم و خیلی فرصت‌هارو از من گرفت...

دقیقا سال کنکورم یک عالمه فرصت طلایی رو در اینستا سوزوندم و وقتم رو اونجا تلف کردم. چقدر بعدها حسرتش رو خوردم...

چجوری خیلی از پدر مادرها بچه‌های کم سن و سالشون رو تو فضای اینترنت رها میکنن و بهش اجازه میدن هر اپلیکیشن یا شبکه‌‌‌ای رو نصب کنه و ببینه؟؟

ای کاش اعتیادم به اینستاگرام و‌گوشی از بین میرفت...

پ.ن۱: کتاب یادت باشهرو گوش کردم‌. آخراش خیییلی گریه کردم. دلم برای فرزانه سوخت که بعد شهادت حمید خیلی تنها شد...

پ.ن۲: در طول کتاب یاد یکی از معلمامون میفتادم که شوهرش شهید مدافع حرم شد...

پ.ن۳: ساعت ۱:۲۰ هکر نست جمعه و یاد حاج قاسم...

پ.ن۴: دلم برای دنیای بی کرونا تنگ شده...

نوع مطلب :
برچسب‌ها :
لینک‌های مرتبط :